ชีวิตฉันมันยิ่งกว่าในนิยาย

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอแต่ผู้ชายที่ไม่จริงใจเข้ามาหานับไม่ถ้วนไม่ใช่เพราะว่าฉันสวยหรอกนะหน้าตาฉันมันก็งั้นๆนับไม่ถ้วนของฉันไม่ได้หมายความว่าเยอะหรอกนะแค่ฉันไม่ได้นับหรือไม่ได้จำเรยต่างหาก ฉันเป็นพี่สาวโตสุดแล้วตอนนี้ฉันได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างจังหวัด แม่ฉันบอกให้ฉันมาอยู่พักมาชื่นชมบรรยายกาศที่นี้สักพักแล้วค่อยกลับไปกรุงเทพซึ่งตอนนี้ฉันไม่ได้เรียนหรอกนะเพราะอะไรงั้นหรอ. ฉันก็เกเรมากเรยทีเดียวนะสิ แล้วฉันก็หวังว่าฉันคงจะได้กลับไปที่กรุงเทพนะเพราะฉันมาอยู่ที่นี้ฉันไม่มีเพื่อนเรยแล้วก็ไม่ได้เต็มใจมาด้วยซ้ำ แม่นะแม่ ในขณะที่ฉันนั่งบ่นพึมพำพ่อก็ตะโกนเรียกฉัน "หนูแดง!!"

ฉันโมโหมาก ฉันเรยตอบกลับไปว่า "นี่พ่อจะเรียกก็เรียกให้มันถูกหน่อยนะชื่อนาไม่ได้ชื่อหนูแดง"  - -* หงุดหงิดชะมัดดด 

พ่อ "เอ่อ รู้แล้วหน่าาา พ่อมีไรจะบอก " ฉันนั่งฟังพ่อสักครู่แล้วรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่พ่อกำลังจะพูด "มีไรงั้นหรอพ่อ" ฉันตอบกลับไป "นี่เดี๋ยววันจันทร์ไปเรียนอยู่ รร.ใกล้บ้านนะพ่อจะพาไปสมัคร" ฉันตกใจมากกับสิ่งที่ฉันได้ยินแล้วฉันก็ร้องลั่นบ้าน "ห้ะะะะะะะะ!!! " พ่อตกใจกับสิ่งที่ฉันตะโกนออกไป "นี่แม่ยังไม่บอกเราอีกหรอว่าที่ลงมาเนี่ยจะให้ลงมาเรียน โตแล้วนะกลับมาเรียนให้มันจบๆไป" ฉันเรยตอบกลับไปว่า "ไม่เอาหรอกหนูจะกลับกรุงเทพหนูลงมานี่แค่ลงมาเรยนะพ่อ" พ่อตอบกลับมาว่า "ไม่ได้หรอกเราเตรียมตัวไว้เรย พ่อไปนอนล่ะ" ฉันได้แต่นั่งกุมหัวแล้วคิดว่าฉันควรทำไงดีเนี่ยหนีกลับเองเรยดีไหมนะจะเอาไงดีเนี่ยกับชีวิต อ้ากกกกกกก !!!